Довербата во банките може да се подели на три нивоа;
- Основни очекувања – дали банката ќе ги штити моите пари и мојот идентитет и моите финансиски информации;
- Ветувања – дали банката ќе ги почитува ветувањата што ги направи, експлицитно или поинаку, во однос на основните услуги;
- Основни вредности – дали банката е способна да ја прави вистинската работа за своите клиенти, дури и ако тоа значи помал приход по трансакција.
Банките треба да испорачуваат доверба кај своите клиенти на сите нивоа, но тоа е третото, зачувување на основните вредности е најважно. Првите две едноставно се сметаат за стандардни. За жал, ова е местото каде што повеќето институции не успеваат, особено кога нивните бизнис модели вклучуваат внатрешни субвенции на повеќе клиенти.
Банките имаат проблем со довербата, но начинот на кој довербата е перцепирана од општеството исто така се менува. Пријателите, сајтови за оценување, колегите, блоговите и медиумите се нови извори на доверба. Преку засилување и агрегација, технологијата ги комбинира овие извори на информации за да им овозможи на банките да изградат репутација.
Што значи ова за банките? На ниво на поединецот, довербата се воспоставува преку дејства, а не зборови. Затоа, секоја клиент преку интеракција треба да изгради доверба и да ја даде на банката.
Не постои средишна основа. Секоја интеракција го гради брендот или го уништува. Лојалноста е реципрочна врска која успева на взаемна доверба и разбирање. За Банките нема подобро место за почеток отколку со демонстрирање дека им веруваат на своите клиенти.